Srpska pravoslavna crkva proslavlja danas praznik Svetog Dimitrija Solunskog, u narodu poznat kao Mitrovdan.
Postoje mnogobrojna narodna verovanja vezana za Mitrovdan, među kojima i da treba biti kod kuće kako cele godine ne bi noćivali po tuđim kućama.
Poznato je i da su se na Mitrovdan hajduci razilazili i odlazili da prezime kod jataka, da bi se opet sastali na Đurđevdan.
Po broju ljudi koji slave tu slavu u Srbiji, Mitrovdan je na šestom mestu. Na ovaj praznik, u srpskom narodu poznatom kao Mitrovdan, pominje se pogibija svetitelja koji je život okončao u tamnici 306. godine gde je zatočen, otkazavši poslušnost progoniteljima hrišćana.
Prema predanju, svetitelj Dimitrije rođen je i živeo u Solunu, a car Maksimilijan (240-310) ga je postavio za vojvodu, nadajući se njegovoj odanosti u progonu hrišćana. Car Maksimilijan postavio je svetog Dimitrija za solunskog vojvodu naročito mu preporučujući da izgoni hrišćane, ali, umesto toga, svetitelj je propovedao hrišćanstvo u rodnom gradu, zbog čega je bio izveden pred cara. Nesuđeni gonitelj hrišćana javno je pred carem priznao da je primio Hristovu veru, zbog čega je utamničen.
Prema predanju, u zatvorskoj ćeliji ubili su ga vojnici, zatekavši ga u molitvi. Dželati su ga, kako je zapisano, iz daljine gađali kopljima, jer nisu smeli da mu priđu. Hrišćani su telo krišom sahranili, a na grobu su se, veli predanje, počela dešavati čuda i isceljenja, pa su odlučili da na tom mestu podignu crkvu.
Solunski hram je podigao velikodostojnik Leontije, izlečivši se nad moštima svetitelja.
Prema drevnim zapisima, Sveti Dimitrije se iz kivota javio caru Justinijanu (483-565), sprečivši ga da mu mošti prenese u Carigrad, pa je tako ostao u Solunu, gde i danas počiva kao zaštitnik tog grada.
